قیام هاشمی چینی در آخر الزّمان

بنا بر روایات اسلامی از شیعه و سنّی، هاشمی چینی جوانی خال در شانه یا دست از تبار جعفر پسر ابو طالب(علیهما السّلام) می باشد که در استان سین کیانگ چین جنبش خُد را می آغازد و پس از گذر از مُلْتان، به خراسان در فرارود می آید، و سپس همراه شعیب تمیمی خراسانی سوی ری می روند و با سپاه سفیانی می جنگند و از ایران به عراق و سپس سوی دمشق و بیت المقدس می روند.

از بُرَیْد پسر مُعاویۀ عِجْلِی و کُلَیْب پسر مُعاویۀ صَیْداوی روایت شده است که گفته اند: شنیدیم که ابو جعفر -باقر-(علیه السّلام) می فرمود:

گویا می بینم که از دوردست سرزمینهای مشرق، از سرزمینی که به آن «شیلا» گفته می شود، گروهی برشوریده اند که حقّشان را از چینیها می خاهند، و داده نمی شوند؛ سپس آن را می خاهند و داده نمی شوند. پس، هر گاه آن رویداد را ببینند، شمشیرهایشان را بر دوشهایشان می گذارند و با آنان می جنگند. پس، چینیها پذیرای دادن آن چه خاسته اند، می شوند، و ایشان نمی پذیرند و مردمِ بسیاری از آنان را می کشند. سپس بر همۀ سرزمینهای ترکها(1) و هندیان(2) چیره می شوند و سوی خراسان روی می آورند و آن جا را از زیندگانش می خاهند و داده نمی شوند و آن را با زور می گیرند، و می خاهند که پادشاهی را جز به زمامدار شما (امام مهدی علیه السّلام) نسپارند. پس، هر گاه سفیانی برشورد، آنان با او پیکار می کنند و همگی کشته می شوند، و آنان با کسانی که آنان را کشته اند (سپاهیان سفیانی) با دعای زمامدارتان به این جهان باز می گردند و آنان از ایشان خونخاهی می کنند و سوی پایان این جهان در زمامداری او می زیند(3).

شِیلا در روزگاران کهن نامی بود که بر دو سرزمین از سرزمینهای مشرق گفته می شد:

1. شیلا نام سرزمینی گسترده در شمال غربی چین بود که امروزه استان سِینْ کِیانْگ و بخشهایی از غرب استان گانْسُو در کشور چین را در بر می گیرد، و سخن امام باقر(علیه السّلام) به همین سرزمین اشاره می کند.

2. شیلا یا سیلا نام شبه جزیرۀ کره بود؛ چنان که در مروج الذهب، ج 1، ص 6-155، آمده است: «پس از آبادیهای چین، سوی دریا سرزمینهایی که شناخته شده و وصف شده باشند، یافت نمی شوند، جز سرزمینهای سیلا و جزایر آن...».(4)

 

بی گمان، امام باقر(علیه السّلام) در این حدیث به شورشهای مردمیِ مسلمانان ترک اُیْقُر در روزگار کنونی در استان سین کیانگ (سرزمین نو) برای خُدگردان شدن و جدایی از دولت چین اشاره می کند، و شایان یادآوری است که سین کیانگیها در 120 سال گذشته بیش از 100 بار بر چینیان شوریدند، و پس از بنیادگذاری «جنبش اسلامی ترکستان شرقی» در سال 1993 م دو شورش برجسته برای آنان روی داد: نخستین در سال 2009 م که از ایشان در آن، نزدیک 200 تن کشته شدند، و دومین در سال 2014 م که از ایشان در آن، نزدیک 100 تن کشته شدند، و اگر این دو شورش همان دوتایی باشند که در روایت به آن دو اشاره شده است، می بایست در آینده ای نزدیک چشم به راه روی دادن شورش سوم این مردم ستمدیده بر چینیان کافر باشیم، مگر آن که بگویم هر سه شورش در زمانهایی نزدیک به هم و کمی پیش از قیام امام مهدی(علیه السّلام) روی خاهند داد.

-------------------------------------------------

1. به ترکستان شرقی یا سین کیانگ اشاره دارد.

2. به بخشهایی از هند و پاکستان اشاره دارد که در گذشته ای نه چندان دور یک کشور بودند.

3. منتخب کفایة المهتدی، ص 4-3، ح 2 (ترجمۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی).

4. بهره گرفته شده از: برخی منابع.

==============================

امیر مؤمنان علی(علیه السّلام)، در بیان نشانه های ظهور امام مهدی(علیه السّلام)، فرمود:

... پس، هر گاه قیامگر که از چین و مُلْتان(1) آمده است، در خراسان به پا خیزد، سفیانی سربازانش(2) را سوی او می فرستد، پس، بر وی چیره نمی شوند. سپس قیامگری از ما در گیلان به پا می خیزد، و مشرقی او را برای دورکردن پیروان عثمان یاری می کند، و  آبُر و دَیْلَم به وی پاسخ می دهند، و از وی بخشش و خُشِیها می یابند...(3).

 

مقصود از «مشرقی» در این روایت، هاشمی چینی است که جنبش خیش را از استان سِین کِیانْگ در چین می آغازد، و با سپاهش به ملتان و خراسان می آید، سپس سوی ری می رود و گروهی از نیروهایش را با فرماندهی شعیب تمیمی خراسانی برای یاری حسنی گیلانی درون این شهر می فرستد، و «پیروان عثمان»، گروهی از لشکریان عثمان سفیانی پسر عَنْبَسَه اند که بر برخی بخشهای ایران یورش می برند.

---------------------------------------------------------

1. مُلْتان سرزمینی در جنوب استان پَنْجاب در پاکستان است، و مرکزش شهر باستانی ملتان می باشد (بهره گرفته شده از: دانشنامۀ آزاد «ویکی پدیا»، درگاه «مولتان»)، و بنا بر خبرهایی که به دست ما رسیده اند، اکنون، در این سرزمین، گروهی از شیعیان چشم به راه ظهور امام مهدی(علیه السّلام) می زیَند.

2. در نسخۀ خطّی منتخب کفایة المهتدی پشتوانۀ ما، در نوشتار عربی حدیث، در این جا «فی الجنود» یافت می شود که به «الجنود» اصلاح و ترجمه گردید.

3. منتخب کفایة المهتدی، نسخۀ خطّی، ص 4، ح 3 (ترجمۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی)، و از همین منبع در: إلزام‏ الناصب، ج 2، ص 133، نیز نقل شده است.

===================================

از جابر جُعْفِی روایت شده است که ابو جعفر [باقر(علیه السّلام)](1) فرمود:

سفیانی، پس از درون کوفه و بغداد رفتنش، سپاهیانش را در دوردستها می پراکند. از فرارود(2) از خراسانیان ترسی(3) به او می رسد ... و آن گاه، پرچمهای سیاه از خراسان روی می آورند که بر همۀ مردم جوانی از بنی هاشم است که در کف (پنجه) راستش خالی می باشد و خداوند کارش و راهش را آسان می کند. سپس برای وی نبردی در مرزهای خراسان می باشد، و هاشمی در راه ری می رود، و مردی(4) از بنی تمیم از همپیمانان را که به وی شعیب پسر صالح گفته می شود، به استخر سوی اَمَوی می فرستد....(5).

--------------------------------------------------------

1. میان دو کروشه از افزوده های ما هست.

2. «فرارود» سرزمینهای جای گرفته در شمال رود جیحون است، و بخشی از خراسان می باشد، و شهر سمرقند، جایگاه قیام شعیب تمیمی خراسانی، از آن جاست، و هاشمی چینی در آن جا به پا می خیزد.

3. در همۀ نسخه های چاپی الفتن نزد ما، در نوشتار عربی حدیث، در این جا «فرعه» یافت می شود که سازگار با آن چه در نسخۀ چاپی «العرف الوردیّ» آمده است، به «فزعة» اصلاح و ترجمه گردید.

4. در همۀ نسخه های چاپی الفتن نزد ما، در نوشتار عربی حدیث، در این جا «رجل» یافت می شود که به «رجلاً» اصلاح و ترجمه گردید.

5. الفتن، ص 9-218، جزء 4، ح 869 (ترجمۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی).

==============================

پسر مَهْزِیار اهوازی روایت کرده است، هنگامی که با امام مهدی(علیه‏ السّلام)، در روزگار پنهان شدنش، در جایگاهی ناشناخته در حجاز رو به رو شد، امام به وی فرمود:

ای پسر مهزیار -در حالی که دستش را پیش کشید-، تو را از خبری آگاه می کنم؛ بی گمان، هر گاه چینی پنهان شده ای را بجوید(1) و مغربی بجنبد و عبّاسی برود و با سفیانی پیمان بسته شود، به سرپرست از سوی خداوند فرمان داده می شود؛ پس، در صَفا و مَرْوَه(2)، میان 313 تن برابر(3) برمی شورم...(4).

 

«چینی» همان هاشمی، رهبر زیندگان چین، مُلْتان، خراسان و سیستان در آخر الزّمان است که رهبری جنبشی را که پیشتر در استان سِینْ کِیانْگ چین آغازیده شده بود، می پذیرد، و چند ماه پیش از سال قیام امام مهدی(علیه السّلام) در آن جا برمی شورد، و پس از گذر از ملتان، در خراسان قیام می کند، و سپس سپاهش را با فرماندهی شُعَیْب تَمِیمِی خراسانی به ایران و عراق می آورد، و با سپاه سفیانی می جنگد، و مهدی(علیه السّلام) را در پایانه های روزهای پنهان شدنش می جوید، و پس از ظهورش در مکّه، شعیب را برای پیمان بستن نزدش می فرستد، و پس از آن، سوی دمشق و بیت المقدس می رود.

«مغربی» همان اَعْرَج کِنْدِی، رهبر قیسیان، بربرها و سیاهان آفریقایی در آخر الزّمان می باشد که در میانه های سالی که پیش از سال قیام امام مهدی(علیه السّلام) است، رهبری برخی جنبشهایی را که پیشتر در لیبی و پیرامونش و دوردستهایش آغازیده شده بودند، می پذیرد، و در ماه جمادی آخر یا نزدیکش از همان سال در آن جا برمی شورد، و سپس سپاهش را به مصر می آورد، و آنان را با فرماندهی اَبْقَع فِهْرِی مصری برای نبرد سوی فلسطین، اُردن و سوریه می فرستد.

چنین می نماید که مراد از «عبّاسی» در این حدیث، دومین پادشاهان سه گانۀ بنی عبّاس در آخر الزّمان باشد که بر بخشی از سرزمینهای مشرق چیره می شوند، و او همان عبدالله ذو العین (دارندۀ پولهای زر و سیم) است که در ماه رمضان سال قیام امام مهدی(علیه السّلام) یا نزدیکش می میرد، و پس از وی مردم بر کسی گرد نمی آیند، و مردی ناتوان جانشینش می شود که دو ماه پس از پیمان بسته شدن با وی بر کنار می گردد.

«سُفْیانِی» همان عُثْمان شامی پسر عَنْبَسَه، رهبر شامیان و واپسین زمامداران اَمَوی از نژاد ابو سفیان در آخر الزّمان می باشد که در ماه صفر سالی که پیش از سال قیام امام مهدی(علیه السّلام) است، رهبری برخی جنبشهایی را که پیشتر در سوریه آغازیده شده بودند، می پذیرد، و در ماه رجب در درۀ خشک در سُوَیْدا برمی شورد، و در ماه رمضان بر دمشق و سپس بر بیشتر سرزمینهای شام چیره می شود، و سپاهش بر مصر، عراق، ایران و عربستان سعودی یورش می برد.

امام مهدی(علیه السّلام) همان سرپرست از سوی خداوند بر مردم است که در سالی فرد از سالها، روز شنبه، روز عاشورا، در مکّه قیام می کند و بر همۀ مردم جهان فرمانروا می شود.

----------------------------------------------------------

1. در همۀ نسخه های چاپی مختصر البصائر نزد ما، در نوشتار عربی حدیث، در این جا «فقد» یافت می شود که به «تفقّد» اصلاح و ترجمه گردید.

2. صَفا و مَرْوَه: ... همان دو تپۀ سنگی بزرگ نزدیک کعبه و زمزم اند که حجگزاران هفت بار میان آن دو باشتاب می روند (المنجد فی الأعلام، مدخل «الصَّفا و المروة»، ترجمۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی).

3. مرادش بی کم و بیش است.

4. مختصر البصائر، ص 429، ح 508 (ترجمۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی). گفتنی است، دانشمند و نویسندۀ بزرگ شیعی مرحوم محمّدباقر مجلسی نیز همین حدیث را در بحار الأنوار، ج 53، ص 104، ح 131 از همین منبع نقل کرده است.

=================================

نویسندۀ «البدء و التاریخ»، پس از بیان روایتی از پسر عبّاس، در بارۀ دارندگان پرچمهای سیاه و آماده سازان حکومت امام مهدی(علیه السّلام) در مشرق، از  برخی کارشناسان چنین نقل کرده است:

... بی گمان، آغازگاه جنبش آنها (پرچمهای سیاه) از کشور چین و بخشی که به آن «ختن»(1) گفته می شود، خاهد بود. در آن جا گروهی از فرزندان فاطمه(علیها السّلام) از نسل حسین پسر علی می باشند...(2).

----------------------------------------------------------

1. خُتَن بخش و شهری در سرزمینهای ترکستان چین و نزدیک مرزهای جامو و کشمیر است. ختن امروزه در استان سین کیانگ در غرب چین جای دارد که بیشترین زیندگان آن را مسلمانان ترک تبار اُیْقُر پدید آورده اند.

2. البدء و التاریخ، ج 2، ص 175، ف 9 (ترجمۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی).

================================================

در پایان این گفتار شایستۀ یادآوری است که نویسنده چندین سال پیش، از برخی طلّاب علوم دینی چینی زینده در قم شنید که میان مردم سین کیانگ گروهی از هاشمی تباران، مانند سادات مدنی، یافت می شوند، و چنان که از روایات اسلامی دریافته ایم، هاشمی چینی از تبار جعفر پسر ابو طالب(علیهما السّلام) می باشد، و سیّد حسینی یا سیّد حسنی نیست، و روایات ارزشمندی در این باره به دست ما رسیده اند که آنها را در مقاله ای تفصیلی خاهیم آورد. جالب توجّه است اگر بدانید، گردانندگان بسیاری از پایگاههای مهدوی در فضای مجازی و نویسندگان بسیاری از کتابهای مهدوی در روزگار ما، از سر کم توجّهی و یا از روی عمد و حق پوشی، مباحث پیرامون هاشمی چینی را ارائه نکرده و نمی کنند!!!

آن چه در این گفتار فشرده ارائه گردید، تنها بخش اندکی از گفتار«شورش مشرقیان زمینه ساز فرمانروایی امام مهدی(علیه السّلام)» می باشد.

 

✔️برگرفته از: جهان در آستانۀ ظهور،  پژوهش و نوشتۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی