مسخ شدن بدعتگزاران در دین

از جمله حوادث بسیار عجیبی که در آخرالزمان روی خواهد داد، مسخ شدن برخی عالمان بدعتگزار در دین است. هنگامی که زمان قیام امام مهدی(علیه ‏السّلام) نزدیک شد، گروهی از دست ‏اندرکاران امور دینی و فرهنگی، بر اثر ترویج نوآوری های غیر دینی و به بازی ‏گرفتن دین، در صورت و سیرت بوزینه و خوک می‏ گردند، و بدین گونه، در میان مردم رسوا می‏ شوند(1).

رسول خدا(صلّی ‏الله‏ علیه ‏و‏ آله) فرمود:

در آخر این امّت، خسف، مسخ و قذف خواهد بود...(2).

مراد پیامبر اسلام(صلّی ‏الله‏ علیه ‏و‏ آله) از «آخر این امّت»، مسلمانانی است که در آخرالزمان زندگی می کنند(3).
خَسْف، فرورفتن چیزی در زمین یا غرق‏ شدن آن در آب است. مَسْخ، دگرگونی صورت و سیرت چیزی است به شکلی جز آنچه هست؛ مانند مبدّل‏ شدن انسان اهلی دوپا به حیوان وحشی چهارپا. قَذْف، پرتاب‏ کردن چیزی از مکانی به مکانی دیگر است؛ مانند سنگ‏باران، بمب‏ باران و موشک‏ باران(4).
محمّد بن مُسلِم گفت: مردی از امام صادق(علیه‏ السّلام) پرسید: قیام‏ کنندۀ شما کی ظاهر می شود؟ فرمود:

هنگامی که گمراهی زیاد و هدایت کم شود؛ ستم و تباهی بسیار
و درستی و راستی اندک گردد؛ مردان به مردان و زنان به زنان بسنده کنند؛
فقها به دنیا روی آورند و بیشتر مردمان به شعرها و شاعران گرایند؛
گروهی از اهل بدعت ها مسخ شوند، به‏ گونه‏ ای که بوزینه و خوک گردند...(5).

بر اساس احادیث اسلامی، حادثۀ مسخ شدن در آخرالزمان، هم در بغداد و نیز در تهران رخ می دهد.
حُذَیفَه از رسول خدا(صلّی الله علیه وآله)، در بارۀ وقوع عذاب مسخ در بغداد، چنین نقل کرده است:

در زوراء رویدادی خواهد بود. گفتند: ای رسول خدا، زوراء چیست؟
فرمود: شهری است در مشرق، میان رودها که شرورترین
آفریدگان خدا و زورگویانِ امّت من در آنجا ساکن می شوند و چهار
نوع عذاب می شود؛ با شمشیر، خسف، قذف و مسخ شدن(6).

ابن عبّاس نیز از حادثۀ مسخ شدن بعضی از دانشمندان دین در زوراء، در پیِ وزیدن بادی سرخ در این شهر، خبر داده است:

باد سرخی در زوراء می وزد که مردم نمی شناسندش. پس به
عالمانشان پناه می برند و چنین می یابند که آنان بوزینگان و خوکانی
گشته اند که صورتهاشان سیاه و چشمهاشان کبود است(7).

هرچند به طور قطعی نمی دانیم که مراد از «زوراء» در کلام ابن عبّاس، شهر بغداد یا منطقۀ «پشت ری» (بخش شمالی تهران جدید) است، از دو سخن امام صادق(علیه السلام) هویداست که عذاب مسخ، در پشت ری (تهران) هم واقع خواهد شد.
اَعمَش از امام صادق(علیه السلام) نقل کرده است:

... اهل شهری که «ری» نامیده می شود. ایشان دشمنان خدا،
دشمنان رسول او و دشمنان خاندان وی هستند و جنگ با خاندان
رسول خدا(صلّی ‏الله‏ علیه ‏و‏ آله) را جهاد و مال ایشان را غنیمت
می پندارند و برای ایشان (اهل ری) عذاب خوارشدن در زندگی
دنیا و آخرت بوده و برای ایشان عذابی ماندگار است...(8).

ابو بصیر می گوید:

به ابو عبدالله(علیه السلام) گفتم: سخن او (خداوند) عزّوجلّ:
«عذاب خوارشدن در زندگی دنیا...»(9)، آن عذاب خوارشدن در دنیا
چیست؟ فرمود:« ای ابا بصیر، چه خواری ای سخت تر از آنکه
مرد در خانه، سراپرده، کنار برادرانش در میان خانواده اش باشد
و ناگهان اهل خانه بر او گریبان چاک داده و یاری طلبند.
مردم بپرسند: چه شده؟! گفته شود: فلانی همین الآن مسخ شد!
پس گفتم: [مسخ] پیش از قیام قائم یا پس از آن [خواهد بود]؟
فرمود: نه، بلکه پیش از آن [خواهد بود] (10).

گفتنی است، اگرچه در روایات اسلامی به زمان دقیق وقوع عذاب مسخ اشاره نشده است، به نظر می رسد این حادثۀ شگفت در ماه رمضان سال پیش از قیام امام مهدی(علیه‏ السّلام) رخ خواهد داد.
نیز شایستۀ یادآوری است، چنان که در قرآن کریم، آمده، قوم عاد از جملۀ امّتهایی است که در گذشته گرفتار عذاب مسخ شده اند:

امّا قوم عاد، پس به ناحق در زمین تکبّر ورزیدند ... در نتیجه، در روزهایی
شوم، تندبادی بر آنان فرستادیم تا به ایشان عذاب خوارشدن در زندگی
دنیا را بچشانیم، و بی گمان، عذاب آخرت خوارکننده تر خواهد بود...(11).

--------------------------------------------------------
1. مژذۀ ظهور، ج 2، ص 168، پ 1، با حذف، تصرّف و تکمیل.
2. کنز العمّال، ج 7، جزء 14، ص 123، ح 38714.
3. نگارنده.
4. روزگار رهائی، ج 2، ص 854، بخ 17، با حذف و تصرّف اندک.
5. گزیدۀ کفایة‏ المهتدی، ص 286، ذیل ح 39.
6. عقد الدرر، ص 117، ب 4، ف 2. 7. التشریف بالمنن، ص 283، ب 72، ح 410، فتن سُلَیلی.
8. بحار الأنوار، ج 57، ص 206، ب 36، ح 5 .
9. سورۀ فصّلت، آیۀ 16.
10. الغیبة، ص 269، ب 14، ح 41.
11. سورۀ فُصّلت، آیۀ 6- 15.

فرمانروایی عالمان دین و سرپرستی کارهای مردم در آخر الزّمان

فرمانروایی عالمان دین و سرپرستیشان بر کارهای مردم از نشانه های نزدیک شدن زمان قیام امام مهدی(علیه السّلام) است.

عبدالله پسر عبّاس گفت که با رسول خدا(صلّى الله علیه و آله و سلّم) حج گزاردیم، حجّ وِداع(1). پس، کوبۀ در کعبه را گرفت و رویش را سوی ما کرد و فرمود: آیا شما را از پیش درآمدهای «ساعت» آگاه نکنم؟ و در آن روز، سلمان از همۀ مردم به او نزدیکتر بود، گفت: بله ای فرستادۀ خدا. فرمود:

... هنگام آن پیش درآمدها، «رُوَیْبَضَه» سخن خاهد گفت. سلمان گفت: ای فرستادۀ خدا، پدر و مادرم فدای تو، «رویبضه»(2) چیست؟ فرمود او (صلّی الله علیه و آله و سلّم): کسی در بارۀ کار تودۀ مردم سخن خاهد گفت که پیشتر سخن نمی گفت. ایشان آن اندازه که خدا بخاهد، می مانند، و در روزگار ماندگاریشان [زمین را](3) می کوبند و بر آن نشانه می گذارند. پس، زمین پاره های دلش از تلا و نقره را سوی آنان می افکند. سپس، با دست خُد به ستونها اشاره کرد و فرمود: مانند این. آنان جز اندکی درنگ نمی کنند تا آن که زمین سست شود، سست شدنی. پس، هر گروهی گمان می کند که زمین در سوی آنان سست شده است. پس، در آن روز، تلا و نقره سودی نمی دهند، و این، مرادِ سخن خداوند: «بی گمان، پیش درآمدهای آن (ساعت) آمده اند»(4)، می باشد(5).

شایسته است در این جا هشداردادن بر آن که در رونویسی و نقل نوشتارهای این حدیث در هم ریختگی و پیش و پس افتادنی روی داده است، و ما سازگار با آن چه از همۀ روایات اسلامی بیانگر رویدادهای آخر الزّمان بهره گرفته ایم، آن را درست کرده و آورده ایم.

با نگاه به سخن پیامبر(صلّى الله علیه و آله): «کسی در بارۀ کار تودۀ مردم سخن خاهد گفت که پیشتر سخن نمی گفت» برای ما آشکار می شود که مرادش از «رویبضه» همان عالمان دینی اند که پیش از آن که به زمامداری برسند و جایگاههای دولتی را سرپرستی کنند، تنها کارشناسان علوم دینی و معارف اسلامی بودند و خُد را بر رساندن دین و پخش کردن دستورهای آن میان مردم و راهنماییشان گمارده بودند، و چنان که می دانید، در پی فروپاشی زمامداری پادشاهی در ایران و پیروزی انقلاب ایران و بنیادگذاری حکومت جمهوری در 12 فروردین 1358 برابر 3 جمادى ‏اوّل 1399 و 1 آوریل 1979، گروهی از عالمان دین در این کشور به زمامداری رسیدند و کارهای مردم در دستشان افتاد، و این گونه، برای نخستین بار در تاریخ اسلام و تشیّع، پدیده ای شگفت با نام «دولت عالمان دین» پدید آمد.

از سخن پیامبر(صلّى الله علیه و آله) بهره گرفته می شود که«رویبضه ها»در روزگار فرمانرواییشان در آخر الزّمان چنان به کانها و گنجهای زمین دست می یابند که مانند آن برای دیگران روی نمی دهد، و گمانی نیست در آن که این کار برآیند بسیاریِ کانها و گنجها در کشورشان و به کارگیری فن آوریهای نوین در آشکارسازی و کاوش می باشد، و جز این نیست که همۀ آنها آزمایشی برای آنان از سوی خدای متعالی است؛ زیرا خداوند بی گمان، مردم را از اندوختن تلا و نقره و انباشتن داراییها و نپرداختن آنها در راهش پرهیز داده است با این آیه:

«ای کسانی که ایمان آورده اید، بی گمان، بسیاری از عالمان یهودیان و عالمان مسیحیان داراییهای مردمان را بیهوده می خُرَند و از راه خدا روی برمی گردانند، و کسانی که تلا و نقره می اندوزند و آنها را در راه خدا نمی پردازند، پس، آنان را به شکنجه ای دردناک مژده بده»(6)،

و با این همه، می بینم که بیشتر پادشاهان، فرمانروایان، وزیران، دارایان و علما(7) داراییها را در بانکها و کاخها و خانه ها می اندوزند، و زکات و خمس آنها را در راه خدا نمی پردازند، و به هر روی، بی گمان، پیامبر(صلّی الله علیه و آله) آشکار کرده است که هنگام نزدیک شدن زمان امام قیام مهدی(علیه السّلام)، گنج اندوزان از گنجهایشان برای پایداری چیرگیشان و ماندگاری فرمانرواییشان بهره نمی برند.

بدان که مراد از «ساعت» در برخی آیات قرآنی و بسیاری از روایات اسلامی، زمان قیام قائم(علیه السّلام) می باشد.

بنا بر آن چه هویداست، سخت سست شدنِ زمین پیش از قیام امام مهدی(علیه السّلام) از برآیندها و پیامدهای بارش بارانهای سیل آسا بر روی آن می باشد.
---------------------------------------------------------------- 
1. حجّ وِداع واپسین حجّی است که پیامبر(صلّی الله علیه و آله) آن را گزارد. 
2. «رُوَیْبَضَه»، بنا بر آن چه در فرهنگنامه های واژگان عربی آمده است، کوچک شدۀ رابِضَه می باشد، و «ه» در آن برای مبالغه است، و جمعش رُوَیْبَضون و رُوَیْبَضات، و از معانی آن «انسان ناشناخته»، «ناتوان از کارهای بزرگ» و «گوسفندچران» می باشد (در این باره بنگرید: العین و لسان العرب، درگاه «ربض»).
3. میان دو کروشه از افزوده های ما هست.
4. قرآن کریم، سورۀ محمّد(صلّی الله علیه و آله)، آیۀ 18 .
5. تفسیر القمّیّ، ج 2، ص 82-279، سورۀ محمّد-صلّی الله علیه و آله- (ترجمۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی).
6. قرآن کریم، سورۀ توبه، آیه 34 (ترجمۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی).
7. سعدی شیرازی نیز در گلستان، باب 2، حکایت 38، در بارۀ عالمان زاهدنمای زراندوز چه نیکو گفته است:
            ترک دنیا به مردم آموزند                   خویشتن سیم و غلّه اندوزند
حکیم فردوسی توسی هم در شاهنامه، در پادشاهی یزدگرد، با بهره گیری از روایات اسلامی، سرنوشت عالمان زراندوز در آخر الزّمان را چنین پیشگویی کرده است:
          همه گنجها زیر دامن نهند                 بمیرند و کوشش به دشمن دهند

✔️برگرفته از: جهان در آستانۀ ظهور،  پژوهش و نوشتۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی