دوران فرمانروایی یهودیان در آخر الزّمان

در تاریخ پنج هزار سالۀ اُورْشَلِیم یا قدس،‌ دو پیامبر بنی اسرائیلی 73 سال نیرومندانه و دادورزانه بر این شهر و پیرامونش فرمانروایی کردند. داوود پیامبر(علیه السّلام) که از نوجوانی اندامی نیرومند داشت و از دلیری و دانشی خداداده برخُردار بود، پس از جانشینی شائول و پیروزی بر گولیات رهبر فلسطینیانِ ستیزه جویی که از جزایر یونان در دریای اژه به کناره های جنوبی اسرائیل کنونی آمده بودند و می خاستند سرزمین بنی اسرائیل را بگیرند، در 1002 پیش از میلاد مسیح(علیه السّلام) این شهر را پایتخت خیش برگزید و در آن جا کاخ و برج و بارویی بزرگ ساخت. پادشاهی داوود بر قدس 33 سال به درازا کشید. پس از وی، پسرش سلیمان پیامبر(علیه السّلام) در 970 پیش از میلاد، پادشاه شد و کشور بنی اسرائیل را گستراند و برای آنان پرستش گاهی باشکوه و زیبا ساخت و 40 سال بر قدس و پیرامونش فرمانروایی کرد(1)، و زمامداری اش آرامش و رفاه را برای مردم آن سرزمین ارمغان آورد. پس از مرگ سلیمان، در دوران پسرش «رَحَبْعام»، میان بنی اسرائیل ناسازگاری افتاد و کشور یک پارچۀ سلیمان به بخشی شمالی با نام اسرائیل و بخشی جنوبی با نام یهودا جدا شد(2).

شنیدنی است اگر بدانید، بنا بر سخنان نقل شده از دانیال پیامبر(علیه السّلام) و رازگشایی نوسترادموس از آن، دوران پایداری دولت یهود در آخر الزّمان نیز نزدیک 73 سال خاهد بود.

در کتاب تورات سخنانی رازآلود در بارۀ دوران استواری، انبوهی و توانایی یهودیان(3) در سرزمین فلسطین در آخر الزّمان آمده است:

امّا تو ای دانیال! کلام را مخفی دار و کتاب را تا زمان آخر مُهر کن. بسیاری به سرعت تردّد خاهند نمود و علم افزوده خاهد گردید*. پس منِ دانیال نظر کردم، و اینک دو نفر دیگر، یکی به این طرف نهر و دیگری به آن طرف نهر ایستاده بودند* و یکی از ایشان به آن مرد مُلَبَّس به کتان که بالای آبهای نهر ایستاده بود، گفت: انتهای این عجایب تا به کی خاهد بود؟* و آن مرد ملبّس به کتان را که بالای آبهای نهر ایستاده بوده، شنیدم که دست راست و دست چپ خُد را به سوی آسمان برافراشته، به حیِّ ابدی قسم خُرد که برای زمانی و دو زمان و نصف زمان خاهد بود، و چون پراکندگی قوّت قوم مقدّس به انجام رسد، آن گاه همۀ این امور به اتمام خاهد رسید*(4).

نُوسْتْرْاَدَمُوس، دانشمند، پیشگو و ستاره شناس مشهور فرانسوی (1566ـ1503م)، با بهره گیری از آگاهیهای تاریخی و چیره دستی در پرده برداری از رازها، از نوشتارهای کتاب مقدّس در بارۀ دوران فرمانروایی یهودیان و زمان به سر رسیدن دولت آنان در آخر الزّمان این گونه رازگشایی کرده است:

دورۀ این تغییرات برای زمانی و دو زمان و نیم زمان خواهد بود. اگر زمان اشاره به هفته، یعنی هفت سال باشد، پس دو زمان: 49=7×7 سال می شود، و نیم زمان مساوی است با: نصف 49 سال، یعنی 24 سال و 6 ماه و 15 روز، و مجموع آن: 49+24 سال 6 ماه 15 روز یعنی 73 سال و 7 ماه(5).

نوسترادموس، در بخشی از نامه اش به هانری دوم، پادشاه فرانسه، یافته های خُد از گفتارهای کتاب مقدّس را چنین گزارش می کند:

بابل(6) جدید رو به رشد می نهد، دختر تیره بخت به خاطر رجاست(7) که از اوّلین قربانی افزون می دارد، فقط تا هفتاد و سه سال و هفت ماه حکومتش دوام خاهد آورد(8).

در سخنان نوسترادموس، «بابل جدید» همان کشور اسرائیل کنونی، و «دختر تیره بخت» نماد قوم آواره و بدبخت یهود است که برای پلیدیها و کارهای زشتی که پس از پدیداری دولت نوبنیادش در آخر الزّمان انجام می دهد، زمامداری ای 73 سال و 7 ماهه خاهد داشت.
بر پایۀ پیشگوییهای کتاب مقدّس و رمزگشایی و پرده برداری نوسترادموس از نوشتارهای این کتاب، و با نگاه به آن که در 14 می سال 1948 م، با انبوه شدن و نیرومندی یهودیان در سرزمین فلسطین، دولت اسرائیل با پایتختی قدس شریف بنیادگذاری شد، دسامبر سال 2021 م زمان پایان زمامداری 73 سال و 7 ماهۀ یهودیان در آخر الزّمان خاهد بود، و برخی پژوهشگران یهودی، مسیحی و عرب نیز با بهره گیری از همین پیشگویی و رمزگشایی سال 2022 م را زمان نابودی دولت اسرائیل دانسته اند.(9)

گفتنی است، در پایانۀ قرن نوزدهم میلادی، یهودیان صهیونیست، با نگرشی نژادپرستانه و برتری جویی قومی، فلسطین را «سرزمین موعود» شناساندند و خاستار بازگشت یهودیان از سراسر جهان به این سرزمین و پیدایش ملّت یهود و دولت بنی اسرائیل در آن جا شدند.
از سال 1881 م به این سو کوچیدن یهودیان و نایهودیان، به ویژه روسها، به فلسطین آغاز شد، و با گذشت زمان، شمار کوچیدنهای یهودیان و انبوهی آنان در این سرزمین، چنان رو به فزونی نهاد و چشمگیر گردید که مایۀ آن شد تا یهودیان خُد را توانمند و چیره ببینند و در سال 1936 م برنامۀ جداسازی فلسطین به دو بخش یهودی و عربی را پیشنهاد دهند.

سرانجام، در 14 می 1948 م، یهودیان صهیونیست با همکاری دولتهای شرقی و غربی، به ویژه آمریکا و بریتانیا، کشور خُدگردان اسرائیل را در سرزمین فلسطین بنیاد نهادند و برپایی دولت اسرائیل با پایتختی بخش غربی شهر قدس را آشکار کردند.
در پی پیدایش دولت اسرائیل، یهودیان صهیونیست، برای دستیابی به هدفهای بدشگون خیش، سخت ترین ستمها را بر مردم فلسطین روا داشتند، و در گرفتن دارایی، ویران ساختن خانه، ریختن خون و آواره ساختن آنان از وطنشان کوشیدند، و به گسترش آشوب و تباهی در سرزمین فلسطین و دیگر سرزمینهای جهان پرداختند.

گفتنی است، پیدایش دولت اسرائیل در 1948 م بروز اختلافهای ریشه دار و جنگهای چهارگانه (جنگهای 1948-1956- 1967-1973 م) میان دولتهای عربی و اسرائیل را در پی داشت که سرانجام، 30 سال پس از برپایی دولت اسرائیل، با پیمان کمپ دیوید، آتش این اختلاف فروکش کرد. این پیمان که با دست انور سادات،رئیس جمهور مصر، و مناخیم بگین، نخست وزیر اسرائیل، و با میانجیگری جیمی کارتر، رئیس جمهور آمریکا، در 17 سپتامبر 1978 در کاخ سفید امضا شد، نخستین پیمان صلح میان دو سوی جنگ اعراب و اسرائیل بود که به سازش میان مصر و اسرائیل، بازگرداندن صحرای سینا از سوی اسرائیل به مصر و آغاز گفتگو برای پیدایش کشوری فلسطینی در کرانۀ باختری رود اردن و نوار غزّه انجامید، و پس از این پیمان، مصر اسرائیل را به رسمیّت شناخت و روابط دو کشور عادی شد.

نیز شایان یادآوری است، افزون بر جنگهای یادشده میان دولتهای عرب و اسرائیل و کشتارهای گاه و بیگاه فلسطینیان با دست یهودیان صهیونیست، ارتش اسرائیل در 1982 م بر لبنان یورش برد و جنوب این کشور و اردوگاههای فلسطینیان را گرفت، و پس از سه سال، با کشته شدن 1216 سرباز اسرائیلی و 40 هزار فلسطینی و لبنانی، به جنگ پایان داد، و در سال 2000 م از بخشهایی که گرفته بود، پس نشست. نیز میان ارتش اسرائیل و جنبش حماس در غزّه در ژوئن 2006 و در پی آن، میان ارتش اسرائیل و جنبش حزب الله در لبنان در ژوئیه 2006 نبردی روی داد، و سپس نبردهای دیگری میان ارتش اسرائیل و جنبش حماس در 9-2008 م و در 2012 م و در 2014 م روی دادند که همۀ آنها کشتار و ویرانی را در بر داشتند.(10)
اکنون که نزدیک 70 سال از آغاز پیدایش دولت اسرائیل در سرزمین فلسطین سپری شده است، و بنا بر پیشبینی تورات، پراکندگی قوّت قوم مقدّس رو به پایان نهاده است، و یهودیان در حال رسیدن به اوج توانایی خیش می باشند، امیدواریم در آینده ای نزدیک بینندۀ فروپاشی دولت اسرائیل در سرزمین فلسطین و ناتوانی و شکست یهودیان در سراسر جهان باشیم.
—-------------------------------------------------------------------------
1. بنا بر تاریخ مشهور، فرمانروایی داوود(علیه السّلام) بر اورشلیم از 1002 تا 970 و فرمانروایی سلیمان(علیه السّلام) بر این شهر از 970 تا 931 پیش از میلاد مسیح(علیه السّلام) بود.
2. بهره گرفته شده از: منابع گوناگون.
3. نزد مسلمانان، به کافران و سرکشان از بنی اسرائیل «یهودیان» گفته می شود.
4. کتاب مقدّس، عهد عتیق، ص 1309، کتاب دانیال نبی، ب 12، بند 7ـ4 .
5. پیشگویی های نُستراداموس، ص 9-18، پیشگفتار.
6. در کتاب «پیشگویی های نُستراداموس، چاپ نخست، سال 1376 هـ.ش در تهران» در این جا «بابیلون» یافت می شود که به «بابل» اصلاح شد.
7. رجاست: پلیدی و آلودگی.
8. پیشگویی های نُستراداموس، ص 5-144، رساله به هانری دوم پادشاه فرانسه.
9. سخن نویسنده.
10. بهره گرفته شده از: منابع گوناگون.
سیّد سلیمان مدنی تنکابنی-ایران- قم

سرگردانی در آخرالزّمان

از روایات اسلامی بهره گرفته می شود که مسلمانان، از پیِ درگذشت پیامبر(صلّی الله علیه و آله) در سال 11 هـ.ق تا آغاز قیام امام مهدی(علیه السّلام) در آخرالزّمان، با سه دورۀ تودرتوی سستی و سرگردانی رو به رو خواهند شد:
1. دوران درازمدّت 1428 ساله از 11 هـ.ق -زمان درگذشت پیامبر(صلّی الله علیه و آله)- تا 1438 هـ.ق -پایان چهل سال عمر انقلاب ایران-.
2. دوران میان مدّت 40 ساله از 1398 هـ.ق -زمان رفتن بنیادگزار انقلاب ایران، سیّد روح الله خمینی، از عراق به فرانسه- تا 1438 هـ.ق.
3. دوران کوتاه مدّت 6 ساله از 1432 هـ.ق -آغاز آشوب گروههای تروریستی در سوریه- تا 1438 هـ.ق.
از باقر، از پدرانش(صلوات الله علیهم أجمعین) نقل شده است که رسول خدا(صلّی الله علیه و آله) فرمود:

مهدی از فرزندان من است. برای او پنهان شدن و سرگردانی ای خواهد بود
که در آن، گروههای مردم گمراه خواهند شد...(1).

مَسْعَدَه پسر صَدَقَه نقل کرده است که شنیدم ابو عبدالله جعفر پسر محمّد(علیهما السّلام) می فرمود: امیر مؤمنان -علی-(علیه السّلام) برای مردم در کوفه سخنرانی کرد و خداوند را ستود و بر وی آفرین گفت و سپس فرمود:‏

... سرگردان شُدید، همان‏ گونه که بنی اسرائیل در روزگار موسی سرگردان شدند.
به راستی می گویم: بی گمان، سرگردانی شما پس از من، برای زیاده روی
در ستم بر فرزندانم، چندین برابر سرگردانی بنی اسرائیل خواهد شد...(2).

ابو جعفر احمد پسر ‏حسین اَوْدِی نقل کرده است: هنگامی که امام مهدی(علیه‏السّلام) را زمان حج گزاردن در سوی راست کعبه دید، امام با وی سخن گفت و فرمود:

... بی گمان، زمین از حجّتی تهی نمی مانَد، و مردم، بیش از سرگردانی بنی اسرائیل،
در سستی ای نمی مانند، در حالی که روزهای قیام من آشکار شده است.
پس، این امانتی بر گردن تو است، و آن را برای برادرانت از راست روان بازگو کن(3).

حجّتهای خداوند بر بندگان همان پیامبران، فرستادگان و امامان(صلوات الله علیهم) می باشند که آفریدگان با کمک آنان راستی را از ناراستی می شناسند، و چنان که می دانید، بنی اسرائیل هنگامی که از مصر به شبه جزیرۀ سینا آمدند تا درون فلسطین بروند، برای تباهکاریشان در دشت سینا سرگردان شدند و بی آنکه بخواهند، در آنجا زیستند و از رفتن درون سرزمین مقدّس چهل سال بازداشته شدند.
اَصْبَغ پسر نُباتَه گفته است که نزد امیر مؤمنان -علی-(علیه السّلام) ‏آمدم و او را در اندیشه یافتم، در حالی که در زمین می کوبید و نشانه می گذارد. گفتم: ای امیر مؤمنان، مرا چه شده که تو را در اندیشه می بینم...؟ فرمود:

... در زاده شونده ای اندیشیدم که از پشت من است. یازدهم از فرزندانم، او همان مهدی ای
است که زمین را از برابری و دادورزی سرشار خواهد کرد، چنان ‏که از نابرابری و ستم ورزی
لبریز شده است، برای وی پنهان شدن و سرگردانی ای است که گروههایی در آن گمراه
می شوند، و دیگرانی در آن راه می یابند. گفتم: ای امیر مؤمنان، سرگردانی و پنهان شدن
چه اندازه می باشد؟ فرمود: شش روز یا شش ماه یا شش سال...(4).

شایان یادآوری است، در همان سالی که انقلاب ایران پیروز شد، و از یک تا دو سال پیش یا پس از آن، رویدادهای بزرگ دیگری نیز در ایران یا برخی دیگر از کشورهای خاورمیانه، مانند مصر، اسرائیل، فلسطین، لبنان، سوریه، یمن، عربستان، عراق، ترکیه، افقانستان و پاکستان، روی داده اند. بنا بر این، انقلاب ایران را می توان سرآغاز دور تازه ای از رویدادهای دوران چهل سالۀ سرگردانی در آخرالزّمان دانست، و اکنون که به پایان این دورۀ 40 ساله نزدیک می شویم، می بینیم مسلمانان دچار آشوبی فراگیر و سرگردانی ای بزرگ شده اند، و زمینه برای شورش سفیانی شامی و هاشمی خراسانی و حسینی یمانی فراهم شده است.
از یزید پسر ابو حبیب نقل شده است که رسول خدا(صلّى الله علیه و سلّم) فرمود:

شورش سفیانی پس از سی و نه است(5).

 از این حدیث و  دیگر احادیث اسلامی هویدا می شود که بی گمان، شورش سفیانی شامی در سال چهلم از سالهای سرگردانی در آخرالزّمان خواهد بود.
-----------------------------------------------------------
1. کمال الدین، ج 1، ص 287، ب 25، ح 5 (ترجمۀ نویسنده).
2. الإرشاد، ج 1، ص 1-290 (ترجمۀ نویسنده).
3. الغیبة، توسی، ص 254، ف 3، ح 223 (ترجمۀ نویسنده).
4. أُصول الکافی، ج 1، ص 399، کتاب حجّت، ب 80، ح 7 (ترجمۀ نویسنده).
5. الفتن، ص 194، جزء 4، ح 794 .