آشوب فراگیر پایدار در آخرالزّمان

🔵به مناسبت ۱۲ ساله‌شدن آشوب سوریه

از برخی احادیث اسلامی بهره گرفته می‌شود که زیندگان خاورمیانه، به‌ویژه مسلمانان، پیش از شورش سفیانی، گرفتار آشوبی فراگیر می‌شوند که دوازده سال پایدار می‌ماند، سپس سفیانی برمی‌شورد و فرات گنجی بزرگ از تلا را آشکار می‌کند، و آغاز آن آشوب از شام و پایانش در همان‌جا خاهد بود.
 
ابن مُسَیَّب گفته است:

در شام آشوبی خاهد بود که گویا آغازش بازی کودکان است. از سویی بالا می‌آید و از سویی آرام می‌شود، و پایان نمی‌یابد تا آن‌که فریادگری فریاد زند: بی‌گمان فرمانده فلانی است.(۱)

نیز ابن مُسَیَّب گفته است:

در شام آشوبی خاهد بود که گویا آغازش بازی کودکان است. سپس کار مردم بر چیزی استوار نمی‌شود و برای آنان گروه گردآمده‌ای نخاهد بود تا آن‌که فریادگری از آسمان فریاد زند: بر شما باد فلانی، و پنجۀ دستی برآید که اشاره می‌کند.(۲)

چنین می‌نماید که این دو روایت از سخنان پیامبر-صلّى‌الّاه‌علیه‌وآله- باشند، اگرچه سعید ابن مسیّب تابعی آن دو را به وی نسبت نداده است.

بدان که در ماه محرّم سال قیام قائم-علیه‌السّلام-، جبرائیل-علیه‌السّلام- از آسمان بانگ می‌زند که مهدی فرماندۀ مردم است، و پنجۀ دستی آویزان در هوا آشکار می‌شود که سوی وی اشاره می‌کند.

بنا بر آن‌چه هویداست، آشوب شام همان «آشوب سوریه» است که گویا آغازش از بازی کودکان بود، و در شهر دَرْعا زبانه کشید، هنگامی که شماری از کودکان شعارهایی را بر زیان زمامداری سوریه در ۲۲ ربیع اوّل ۱۴۳۲ برابر ۲۶ فوریه ۲۰۱۱ بر دیوار مدرسه‌شان نوشتند و با دست نیروهای امنیّتی بازداشت شدند، و پس از آن، آشوب با دستان برخی گروههای تروریستی و پشتیبانی برخی دولتهای غربی، عربی و ترک، در سراسر سوریه و برخی بخشهای لبنان پخش شد، و پس از گذشتن نزدیک چهار سال از درنگش در آن دو کشور، در ۱۰ شعبان ۱۴۳۵ برابر ۹ ژوئن ۲۰۱۴ با دستان گروه داعش و بازماندگان حزب بعث، درون کشور عراق رفت، و آن همچنان که بود، پایدار می‌باشد، و گمان می‌کنم که آشوب یادشده پس از دوازده سال به درگیری میان گروه حسنی لبنانی، گروه اصهب مروانی، گروه ابقع فهری و گروه سفیانی شامی و به آشکارشدن گنجی در فرات کشیده می‌شود، و آشوب با قیام امام مهدی-علیه‌السّلام- پایان می‌یابد، و خداوند داناتر است.

از ابو هُرَیْرَه روایت شده است که رسول خدا-صلّى‌الّاه‌علیه[وآله]وسلّم- فرمود:

پس از من چهار آشوب سوی شما می‌آیند: نخستین آنها در آن، خونها حلال دانسته می‌شوند، دومین آنها در آن، خونها و داراییها حلال دانسته می‌شوند، سومین آنها در آن، خونها، داراییها و شرمگاهها حلال دانسته می‌شوند، و چهارمین، ناشنوا، کور و فراگیر است که مانند جنبش موج در دریا می‌جنبد تا آن‌که کسی از مردم از آن پناهگاهی نمی‌یابد، و خانه‌ای از عربها و عجمها (پارسیان) نمی‌ماند، مگر آن‌که آن را از خاری و ترس پُر کند، در شام می‌گردد، عراق را می‌پوشاند و جزیره را با دست و پایش می‌کوبد، و گروه مردمان (مسلمانان) در آن، چون مالیده‌شدن چرم، مالیده می‌شوند، گرفتاری در آن سخت می‌شود، به گونه‌ای که کار نیکو در آن زشت دانسته، و کار زشت در آن نیکو شناخته گردد، کسی از مردم نمی‌تواند در آن بگوید: نه نه. سپس آن را از سویی نمی‌دوزند، مگر آن‌که از سویی دیگر بشکافد، مرد در آن صبح می‌کند، در حالی که مؤمن است و شب می‌کند در حالی که کافر است، و رهایی نمی‌یابد در آن، مگر کسی که مانند دعای فرورفته در دریا دعا کند، آن آشوب دوازده سال پایدار می‌ماند، از میان می‌رود هنگامی که از میان می‌رود، در حالی که بی‌گمان فرات از کوهی از تلا پرده برداشته است؛ پس بر سر آن کارزار می‌کنند تا آن‌که از هر نه تن هفت تن کشته شوند.(۳)

شایان یادآوری است که این روایت در کتاب الفتن دو بخش شده بود، و ما آن دو بخش را برای فراگیرشدن بهره‌اش به هم پیوند دادیم و روایت را بر گونۀ یگانه و درستش در این‌جا آوردیم.

بدان که «عَجَم» نامی برای همۀ مردمان ناعرب است، ولی چه‌بسیار عجم به کار می‌رود و با چیزی که همراه سخن می‌باشد، دانسته می‌شود که مراد از آن همان پارسیان یا ایرانیان‌اند، چنان‌که در این حدیث آمده است.(۴)

«شام» سرزمینی پهناور در خاورمیانه و جنوب غربی آسیا بر کنارۀ شرقی دریای مدیترانه است، و فلسطین، اردن، لبنان و بیشتر سوریۀ کنونی و بخشی از جنوب ترکیه و شرق مصر را در بر می‌گیرد.(۵)

«عِراق» بخش جنوبی سرزمینهای میان دو رود دِجْلَه و فُرات و پیرامون آن دو است که از سامَرّا بر کنارۀ شرقی دجله و هِیْت بر کنارۀ غربی فرات آغاز می‌شود و تا آبادان در جنوب غربی ایران و پایانۀ بَصْرَه در شمال کویت کشیده می‌شود.(۶)

«جَزِیرَه» بخش شمالی سرزمینهای میان دو رود دِجْلَه و فُرات است که از جزیرۀ ابن عُمَر، نَصِیبِین، مارِدِین، دِیار بَکْر، حَرّان و شانْلِی اُورْفا در جنوب شرقی ترکیه آغاز می‌شود و به قامِشْلِی، حَسَکه، رأسُ الْعَیْن، عَیْن العَرَب، رَقَّه و بُصَیْرَه در شمال شرقی، شمال و شرق سوریه می‌رسد و تا درون کشور عراق، از مَوْصِل بر کنارۀ شرقی دجله تا تَکْرِیت بر کنارۀ غربی دجله و حَدِیثَه بر کنارۀ شرقی فرات، کشیده می‌شود.(۷)
------------------------------------------------------------ 
۱. المصنّف، عبدالرزّاق، ج ۱۱، ص ۲-۳۶۱، ح ۲۰۷۴۶؛ ترجمۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی.
۲. الفتن، ص ۲۳۶، الجزء ۵، ح ۹۲۹؛ ترجمۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی.
۳. الفتن، ص ۳۱، الجزء ۱، ح ۸۷ و الفتن، ص ۱۵۹، الجزء ۳، دنبالۀ ح ۶۵۱؛ ترجمۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی.
۴. سخن نویسنده.
۵. بهره‌گرفته‌شده از: برخی منابع.
۶. بهره‌گرفته‌شده از: برخی منابع.
۷. بهره‌گرفته‌شده از: برخی منابع.

📚گزیده‌هایی از کتاب: جهان در آستانۀ ظهور؛ پژوهش و نوشتۀ سیّد سلیمان مدنی تَنْکابُنِی

✍🏻روش ما در نوشتن واژه ها،‌ بر پایۀ درست‌نویسی و سازگاری نوشتار با گفتار و برخی نکته‎ های دیگر است.

✔️کانال آخرالزّمان
@joinchatakheruzzaman