یادآوری نکاتی پیرامون حسنی گیلانی قیامگر در آخرالزّمان

سیّد حسنی پسر عموی نسبی همۀ ما سادات حسینی، حسنی، موسوی و رضوی است؛ نه پسر عموی تنی. وی هنگام سردادن ندای یاریخاهی نخست از سادات کمک می‌خاهد. نویسنده تا کنون ندیده است که کسی از وی باخبر بوده و او را یافته باشد. زیرا او و قیامش از اسرار الاهی در آخرالزّمان‌اند که کمی پیش از ظهور می‌بایست فاش شوند. از روایات اسلامی چنین برمی‌آید که هدفش ماندن و حکومت‌کردن و پادشاهی در ایران نیست، و مردم، به‌ویژه سادات محترم و توانمندان، را به یاری خیش دعوت می‌کند تا به کمک ستمدیدگان بشتابد و نیروهای سفیانی را که در آن زمان بر ایران یورش می‌برند، از کشور دور کند، و سرانجام همراه نیروهای هاشمی چینی و شعیب خراسانی به عراق برود و پرچم پیروزی را در نجف به امام مهدی(علیه‌السّلام) بسپارد.

شنیدنی است اگر بدانید، شخصی ناسیّد و مسن در رشت مدّعی سیّد حسنی بودن است، در حالی که حسنی واقعی سیّد و جوانی از دیار دیلمستان در گیلان است، و پس از آشکارشدن شعیب خراسانی، هاشمی چینی، قریشی سیستانی و حسینی یمانی و سفیانی شامی پدیدار می‌شود.

نیز سالها پیش شخصی مسن و ناسیّد و ترک‌تبار در قزوین مدّعی بود که سیّد حسنی است.

شاید برخی خانندگان ما شنیده باشند که حدود 40 و اندی سال پیش در شهر مشهد شخصی مسن بود که گاهی به بازار قالی‌فروشان می آمد و ادّعا می‌کرد که سیّد حسنی است و برخی از علما که نمی‌خاهم نامشان را ببرم نیز می‌پنداشتند که وی همان سیّد حسنی قیامگر در آخرالزّمان است، و حال آن‌که جناب حسنی گیلانی از دیار دیلم و جوانی روشن‌چهره در سنّی نزدیک 30 سال -اندکی بیش یا کم- می‌باشد.

ناگفته نماند، دلیل این‌که برخی در مشهد ادّعای سید حسنی‌بودن می کردند آن بود که برخی نویسندگان و منبریهای قدیم بدون توجّه به روایات اسلامی، چنین مطرح می کردند که سیّد حسنی همان خراسانی است، و شیّادان فرصت‌طلب نیز با توجّه به آن‌که مشهد از بلاد خراسان است، در آن دیار بساط فریب خِیش را پهن می‌کردند، در حالی که خراسانی جوانی ناسیّد و از قبیلۀ بنی تمیم و اهل تالقان افقانستان است، و حسنی جوانی از تبار امام حسن(علیه‌السّلام) و ایرانی و اهل دیلمستان در گیلان است، و آن خراسانی با رهبرش هاشمی چینی به کمک این حسنی می شتابند، و هر کس خلاف این مطلب را بگوید و بنویسد، مخالف صریح روایات است.
  
گفتنی است، با آن‌که در روایات اسلامی آمده است که حسنی از دیلم ندا می‌دهد و در گیلان قیام می‌کند و زمامدار تبرستان است، و این هر سه بخشهایی از شمال ایران از گیلان تا مازندران‌اند، برخی نویسندگان کم‌بهره از دانش و کم‌آشنا با مباحث مهدویّت و آخرالزّمان چنین می‌گویند و می نویسند که حسنی اهل بندر دیلم در استان بوشهر است!

..........................................................................
✔️ برگرفته از: جهان در آستانۀ ظهور
پژوهش و نوشتۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی
کانال آخرالزّمان

حسنی گیلانی در نوشتارهای زرتشتیان

هوشیدر ماه(1) که در سرزمین پَدِشْخارْگر برمی خیزد، بنا بر پژوهش نویسنده، کسی جز حسنی گیلانی نیست که اندکی پس از آمدن هوشیدر به خراسان و کمی پیش از قیام سوشیانت، در سرزمین کوهستانی دیلم در شرق استان گیلان به پا می خیزد و با کمک هوشیدر و پشوتن، دشمنان درونی ایران را برمی اندازد و یورش برندگان بیرونی را از این سرزمین دور می کند و به عراق می رود.

در جاماسب نامه پهلوی، ف 1، بند 18، در بارۀ هوشیدر، آمده است:

و پس از آن، پدشخارگر(2) مردی، در نزدیکی دریابار(3) مهر ایزد(4) را ببیند و مهرایزد بس راز نهان به آن مرد گوید به پیغام به سوی پدشخارگرشاه آید که: «این خدایی(5) کر و کور چرا داری؟ و تو نیز خدایی ایدون(6) کن، چنان که پدران و نیاکان شما(7) کرد». او [به] آن مرد گوید که: «من این خدایی چگونه شایم(8) کرد؟ که مرا آن گُنْد(9) و سپاه و گنج و سپاهدار نیست، چنان که پدران و نیاکان مرا بود». آن پیامبر گوید که: «بیا تا تو را گنج و خاسته(10) پدران و نیاکان تو بسپارم»(11).

---------------------------------------------------------- 
1. «هوشیدر ماه» به معنای «پرورانندۀ نماز و نیایش» است.
2. «پَدِشْخارْگر» یا «پَتِشْخارْگر» واژه ای پهلوی و به معنای کوهستان پیش رویِ ولایت خار (ورامین) است که دامنه های شمالی البرز، مانند دماوند، تبرستان، رویان و گیلان، را در بر می گرفته است. 
3. دریابار به معنای سرزمین کنار دریاست، و در این جا، به بخشهای جلگه ای و ناکوهستانی کنارۀ دریای خزر اشاره دارد.
4. فرشتۀ نگاهبان مهر و محبّت. 
5. سروری، سرپرستی کارها.
6. این چنین.
7. «نیاکان شما» در این جا به نیاکان هوشیدر ماه (حسنی گیلانی) اشاره می کند که در سالیانی نه چندان دور، در گیلان و مازندران، نیرومند بودند و زمامداری می کردند.  
8. توانم.
9. لشکر.
10. دارایی.
11. نجات بخشی در ادیان، ص 56، گفتار 1، بخ 8.
کانال آخرالزّمان