بایستگی فرار از بلاها در هر زمان، به‌ویژه آخرالزّمان
خانندگان گرامی! آخرالزّمان دورانی استثنایی است. بلاها به مؤمن و کافر، جز در موارد استثنایی، آسیب می‌زنند و در روایات اسلامی توصیه به حفظ جان و گریز از بلاها شده است، و سیرۀ پیامبران و جانشینان آنان نیز چنین بوده است. خُد امام مهدی(علیه‌السّلام) نیز وقتی لشکر سفیانی از شام به مدینه می‌رسد، امام با دو تن دیگر از همراهانشان سوی مکّه فرار می‌کنند. اگر بخاهم روایات و موارد گریز از خطر نزد انبیاء و اوصیاء را بنویسم شاید کتابی شود.
خوب است در این‌جا به روایتی اشاره کنیم که برخی از آن برداشتی عام و فراگیر می کنند، در حالی که این روایت در زمان نزدیک ظهور تخصیص می‌خُرد به روایتی دیگر.
امام رضا(علیه‌السّلام) فرمود:
... بی‌گمان، خداوند .... بلا را از اهل بغداد دور می‌کند با قبر موسی بن جعفر(علیهماالسّلام).(1)
همان گونه که گفتم، سالهایی پایانی آخرالزّمان جدای از دیگر سالها هستند. لذا امام صادق(علیه‌السلام) مردم را تشویق به خروج از بغداد می‌کنند. حال در این‌جا اگر شیعه‌ای بگوید ما به خاطر قبر امام موسی کاظم(علیه‌السّلام) این شهر را ترک نمی‌کنیم، در واقع حماقت خُد را ثابت کرده است!
مُفَضَّل پسر عُمَر گفت که به امام صادق(علیه‌السّلام) گفتم: ای آقای من، در آن زمان (آخرالزّمان) «دارُالْفاسِقِین» (جایگاه بیرون‌روندگان از دین) چگونه خاهد بود؟ فرمود:
در دوری از مهربانی خداوند و ناخشنودی اوست، آشوبها آن را ویران و هموار رهایش می‌کنند. پس، وای، و سراسر وای، برای آن‌جا و برای کسی که در آن‌جاست ... سوگند به خدا که بی‌گمان، در آن‌جا از شکنجه‌های گوناگون چیزهایی فرود می‌آیند که از آغاز روزگار دراز تا پایانش بر دیگر گروه مردمانِ نافرمانبردار فرود آمده‌اند، و سوگند که بی‌گمان، در آن‌جا از شکنجه چیزی فرود خاهد آمد که مانندش را چشمی ندیده و گوشی نشنیده است، و توفان زیندگانش جز با شمشیر نمی‌باشد. پس، وای بر کسی که در آن شهر جایگاهی گزیند؛ زیرا بی‌گمان، ماندگار در آن‌جا برای بدبختی‌اش می‌ماند، و بیرون‌رونده از آن‌جا در مهربانی خداوند است ... سپس خداوند آن شهر را با آن آشوبها و آن پرچمها ویران می‌کند تا آن‌که رهگذر بر آن‌جا می‌گذرد و می‌گوید: این‌جا زَوْرا بود؟!(2)
«دارُ الْفاسِقِین» (جایگاه بیرون‌روندگان از دین) لقبی است که خداوند در قرآن کریم، سورۀ اعراف، آیۀ 146، آن را به دوزخ داده است، و نخستین کسی که آن را در بارۀ دارالخلافۀ عبّاسی در بغداد در روزگار هارون(لعنه‌الله) به کار برده است، امام موسی کاظم(علیه‌السّلام) بود(3)، و سپس این واژه در بارۀ شهر بغداد یا زورای کهن زبانزد شیعیان شد، و مقصود از «فاسقین» در این جا، فرمانروایان بنی‌عبّاس و بنی مروان‌اند که خُدشان را مسلمان نشان می‌دهند، ولی آنان به راستی ناسازگاران با دین و بیرون‌روندگان از آن‌اند.
————————————————————-
1. بحار الأنوار، ج 57، ص 220، ب 36، دنبالۀ ح 49؛ ترجمۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی.
2. بحار الأنوار، ج 53، ص 5-14، ب 28، با نقل از: الهدایة الکبرى؛ ترجمۀ سیّد سلیمان مدنی تنکابنی.
3. بنگرید: الاختصاص، ص 262.
کانال آخرالزّمان
