برکناری سران و پادشاهان بنی عبّاس در آخرالزّمان

برکنارکردن دو تن از سران و پادشاهان بنی عبّاس و برخی دولتمردانشان از نشانه های نزدیک شدن زمان قیام امام مهدی(علیه السّلام) است.

امام علی پسر ابو طالب(علیهما السّلام)، در بیان نشانه های قیام قائم(علیه السّلام)، فرمود:

با برکنارکردنهای فرزندان عبّاس شادمان نشوید ... پس، بی گمان، آن نخستین نشانۀ دگرگون کردن است. بهوش که من می شناسم پادشاهانشان را از این هنگام تا آن زمان(1).

 

از کعب نقل شده است:

هر گاه دو مرد از بنی عبّاس که بلندپایه اند، برکنار شوند، نخستین ناسازگاری میانشان می افتد. سپس در پیِ آن، ناسازگاری دیگری است که در آن، نابودی خواهد بود، و شورش سفیانی هنگام ناسازگاری دوم آنان است(2).

 

چنین می نماید که این حدیث از سخنان پیامبر(صلّى الله علیه و آله) باشد، اگرچه کعب الأحبار تابعی آن را به وی نسبت نداده است.

از جابر روایت شده است که ابو جعفر -باقر(علیه السّلام)- فرمود:

هر گاه سفیانی بر اَبْقَع، منصور، کِنْدی، ترکها و رومیان چیره شود، بیرون می آید و به عراق می رسد. سپس گیسوی سختی آور(3) می درخشد. پس، هنگام آن رویداد، نابودی عبدالله خواهد بود، و کسی که در آستانۀ برکنارشدن است، برکنار می گردد، و این برکناری، نادانسته، به گروههایی در زَوْراء نسبت داده می شود. پس، اَخْوَص(4) با زور بر شهری چیره می شود و در آن جا کشتاری بزرگ می کند و شش تن سرانِ از خاندان عبّاس را می کشد و کسی را در آن جا دست و پا بسته سر می بُرَد، و سپس سوی کوفه می رود(5).

 

اَبْقَع (گندمگون) مردی مصری است که نیروهای قیسی، بربر و سیاه افریقاییِ پیرو اَعْرَج کِنْدِی را از مصر سوی فلسطین، اردن و سوریه فرماندهی می کند، منصور همان منصور قحطانی ای است که پیش از قیام منصور حسینی یمانی، با ستم در یمن فرمانروایی می کند، و چنین می نماید که این مرد همان عبدربّه منصور هادی رئیس جمهوری کنونی یمن باشد، کندی همان اَعْرَج کِنْدِی رهبر قیسیان، بربرها و سیاهان افریقایی است، و «ترکها» همان ترکهای ترکیه اند، و «رومیان»، اروپاییان و بسیاری از امریکاییان و استرالیاییها می باشند که به سرزمینهای شام و  جزیره می آیند.

مراد از «عبدالله» در این حدیث، همان عبدالله ذو العین -پولدار-(6)، دومین پادشاهان سه گانۀ بنی عبّاس در آخرالزّمان است که چند ماه پیش از ظهور امام مهدی(علیه السّلام) می میرد، و پس از او مردی ناتوان جانشینش می شود که دو ماه پس از پیمان بسته شدن با وی برکنار می گردد. 

«گیسوی سختی آور»، همان بزرگ ستارۀ دنباله داری است که در سال پیش از قیام امام مهدی(علیه السلام) از مشرق می درخشد، و مایۀ سختیها و ناخوشیهایی برای مردم می شود.

بدان که اَخْوَص (چشم فرورفته) از ویژگیهای عثمان سفیانی، رهبر شامیان و واپسین زمامداران اَمَوی از نژاد ابو سفیان در آخرالزّمان می باشد.

حُذَیْفَه پسر یَمان گفته است:

پادشاهی کشته می شود که برای او در آسمان بهانه پذیر و در زمین یاوری نخواهد بود،‌ و پادشاهی برکنار می شود، به گونه ای که بر روی زمین گام بردارد، در حالی که چیزی از زمین(7) برای وی نیست، و پسر بانوی در بند شده پادشاه می گردد(8).

 

چنین می نماید که این روایت از سخنان پیامبر(صلّى الله علیه و آله) باشد، اگرچه حذیفه صحابی آن را به وی نسبت نداده است.

بنا بر پژوهش نویسنده، در این حدیث، مراد از «پادشاهی که کشته می شود»، واپسین زمامداران حجاز و سرزمینهای پیرامونش پیش از قیام امام مهدی(علیه السّلام) می باشد، و مقصود از «پادشاهی که برکنار می شود»، همان واپسین پادشاهان سه گانۀ بنی عبّاسی است که در آخرالزّمان بر بخشی از سرزمینهای مشرق چیره می شوند، و گمانی نیست در این که «پسر بانوی در بند شده که پادشاه می گردد»، همان امام مهدی(علیه السّلام) می باشد؛ زیرا وی از ملیکه زاده شد که دختر یَشُوعا پسر قیصر امپراتور روم شرقی و از زیندگان قُسْطَنْطَنِیَّه -اِسْتانْبُول کنونی- بود، و مسلمانان در درگیریهایشان با رومیان بر مرزهای روم شرقی وی را در بند کردند و در عراق فروختند، و امام علی هادی(علیه السّلام) او را از میان بردگانی که برای فروش به عراق آورده بودند، خرید و آزاد کرد و به عقد فرزندش امام حسن عسکری(علیه السّلام) در آورد.

شایان یادآوری است، کشتن واپسین پادشاهان حجاز و سرزمینهای پیرامونش، در ماه ذی حجّۀ سال پیش از ظهور امام مهدی(علیه السّلام) روی می دهد، و گمان می کنم که برکناری واپسین زمامداران بنی عبّاس، در ماه ذی قعده همان سال خواهد بود، و می توان از این حدیث بهره گرفت که این پادشاه از کسانی است که زمین را دوست می دارد و در روزگار زندگی اش پاره های بسیاری از آن را برای خیش می خرد و دارندۀ آنها می شود، و خداوند داناتر است.
—---------------------------------------------- 
1. إلزام الناصب، ج 2، ص 158، خطبۀ بیان 1 (ترجمۀ نویسنده).
2. الفتن، ص 142، جزء 3، ح 581 (ترجمۀ نویسنده).
3. در همۀ نسخه های چاپی الفتن نزد ما، در نوشتار عربیِ حدیث، در این جا «ذو الشفاء» یا «ذو الشفا» یافت می شود که به «ذو الشَّقاء» اصلاح و ترجمه گردید.
4. در نسخۀ چاپی الفتن پشتوانۀ ما، در نوشتار عربی حدیث، در این جا «الأخوض» یافت می شود که سازگار با آن چه در نسخۀ چاپی این کتاب در مصر آمده است، به «الأخوص» اصلاح و ترجمه گردید.
5. الفتن، ص 209، جزء 4، ح 841 (ترجمۀ یکی از دانشمندان معاصر).
6. «ذو العین» در کتابهای زبان عربی به دارندۀ دارایی آماده و نقد و دارندۀ سیم و زر گفته می شود که ما آن را به «پولدار» ترجمه کرده ایم.
7. در نسخۀ چاپی الغیبة پشتوانۀ ما، در نوشتار عربیِ حدیث، در این جا «الآخر» یافت می شود که سازگار با آن چه در دیگر نسخه های چاپی این کتاب آمده است، به «الأرض» اصلاح و ترجمه گردید.
8. الغیبة، نعمانی، ص 276، ب 14، ح 39 (ترجمۀ نویسنده).

نویسنده مقاله سیّد سلیمان مدنی تنکابنی-ایران- قم  

شورش بربرهای مغربی از نشانه های ظهور

شورش بربرهای مغربی در لیبی از نشانه های نزدیک شدن زمان قیام امام مهدی(علیه السّلام) می باشد، و این گروه کجرو با رهبری اَبْقَع قَیْسِی و فرماندهی اَعْرَج کِنْدِی در ماه جمادی دوم سال ظهور امام مهدی(علیه السّلام) بر کشور مصر یورش می برند، و با نیروهای رومی جای گرفته در اسکندریّه کارزار می کنند و آنان را در هم می شکنند، و پس از آنکه زمامدار بسیار زورگوی مصر را می کشند و بسیاری از مصریان را نابود می کنند، برای آزادکردن قدس سوی شام روی می آورند، ولی رومیان جای گرفته در رمله آنان را از این کار بازمی دارند، و در این هنگام، بربرها بر زمامدار سوریه، نیروهای بنی عبّاس و نیروهای اصهب مروانی می شورند، و سپس با سفیانی و پیروانش می جنگند و در هم می شکنند و بخشی از آنان به سپاه سفیانی می پیوندند و او را در یورش بر مصر، عراق، ایران و عربستان سعودی یاری می کنند.

آشوب مغربیان

عبدالله پسر مسعود گفته است که رسول خدا(صلّی الله علیه وسلّم) به ما فرمود:
شما را از هفت آشوب که پس از من خواهند بود، پرهیز می دهم :آشوبی
که از مدینه روی می آورد، آشوبی در مکّه، آشوبی که از یمن روی می آورد،
آشوبی که از شام روی می آورد، آشوبی که از مشرق روی می آورد،
آشوبی از سوی مغرب، و آشوبی از دل شام، و آن، آشوب سفیانی است.

ابن مسعود گفت:

از شما کسی است که به آغاز اینها می رسد، و از این گروه
مردمان (مسلمانان) کسی است که به پایان آنها می رسد.(1)

کعب الأحبار گفته است:

سه آشوب، مانند دیروز رفتۀ شما(2)، خواهند بود: آشوبی که در
شام می باشد، سپس آشوب شرقی است -نابودی پادشاهان-،
آنگاه در پی اش آشوب غربی می آید. و یاد کرد او (کعب)
پرچمهای زرد را، گفت: و آشوب غربی همان آشوب کور است(3).

نیز از کعب الأحبار نقل شده است:

پس از آشوبی شامی، آشوب شرقی خواهد بود-نابودی پادشاهان
و خواری عرب-، تا آنکه مغربیها برشورند(4).

1. الفتن، ص 31، جزء 1، ح 85 (ترجمۀ نویسنده).
2. مرادش آن است: همان گونه که روز گذشتۀ شما بی گمان، آمده و رفته است، پس بی گمان، این آشوبها نیز می آیند و می روند.
3. الفتن، ص 33، جزء 1، ح 95 .
4. الفتن، ص 133، جزء 3، ح 547 .

جنبش بربرهای مغربی یا گروه قیس
خبر داد ما را محمّد پسر هَمّام ... از مَعاذ پسر مَطَر، از مردی -گفت: او را کسی جز مِسْمَع ابو سَیّار نمی دانم- که گفت: ابو عبدالله -صادق-(علیه السّلام) فرمود:

پیش از قیامِ قائم گروه(1) قیس جنبش می کند(2).

1. در همۀ نسخه های چاپی یافت شده نزد ما از الغیبة، نعمانی، در نوشتار عربیِ حدیث، در اینجا «حرب» یافت می شود که به «حزب» اصلاح و ترجمه گردید.
2. الغیبة، ص 285، ب 14، ح 59(ترجمۀ نویسنده).
بنا بر آنچه هویداست، بی گمان، مراد از جنبش گروه قیس در این حدیث، همان شورش بربرهای مغربی با رهبری ابقع قیسی در لیبی و یورش آنان بر مصر و سوریه می باشد.