تحلیل حادثه خونبار مِنی

طبق روایات اسلامی، در سال ظهور امام مهدی(علیه السّلام)، پس از قیام سفیانی در رجب، شنیده شدن صیحه در رمضان، در ماه ذی حجّه، در پیِ یخش خبر مرگ پادشاه عربستان در روز عرفه، در مِنی میان حجّاج کشتار روی می دهد و چند روز پس از آن، امام مهدی(علیه السّلام) سوی مکّه می رود و در کنار کعبه آشکار می شود.
از دیدگاه نگارنده، حادثۀ کشته شدن حجّاج در مِنی که در ذی حجّه امسال (1436) روی داد، از رویدادهای سال ظهور نیست که در آن 70 هزار نفر یا بیشتر کشته می شوند و ایرانیان و عراقیها در آن حج حضور ندارند، و چنین حوادثی تنها از افزایش سختی و گرفتاری در میان مردم، از جمله حجّاج، در سالهای سخت سه گانه پیش از خروج دجّال، می دهند و ما گمان می کنیم امسال نخستین سال سخت از آن سالهاست. همچنین وقوع این گونه حوادث تلخ در سرزمین حجاز و در ایّام فریضۀ حج سبب بی آبرویی خاندان پادشاهی آل سعود و بروز اختلاف میان آنان و سقوطشان در آینده ای نزدیک می شود.
عبدالله پسر عَمْرو گفته است:

مردم، بی امام، با هم حج مى گزارند و با هم در عرفات می مانند. هنگامی که
آنان در مِنی فرود آمده اند، ناگهان دچار حالتی شبیه هاری سگان می شوند،
و گروهها برخی سوی دیگری برمی شورند، و یکدیگر را می کشند، به گونه ای
که عَقَبَه را خون فرا می گیرد. پس، به بهترینشان پناه می برند و نزدش می آیند،
در حالی که وی رویش را به کعبه چسبانده است و می گرید. گویا اشکهایش را
می نگرم. می گویند: بیا تا با تو پیمان ببندیم. می گوید: وای بر شما، چه بسیار
پیمانهایی را که بی گمان، شکستید، و چه فراوان خونهایی را که بی گمان،
ریختید. پس، پیمان بسته می شود با ناخوشنودی. هر گاه به او رسیدید، با وی
پیمان ببندید؛ زیرا بی گمان، او مهدی در زمین و مهدی در آسمان است(1).

چنین می نماید که این روایت از سخنان پیامبر(صلّى الله علیه و آله) می باشد، اگرچه عبدالله پسر عمرو آن را به وی نسبت نداده است.
مِنی بخشی بیابانی بر سر راه مکّه و کوه عَرَفات است که حجگزاران، در روز دهم ماه ذی حجّۀ حرام، در آنجا قربانی می کنند، و سه جایگاه را که جَمَرات سه گانه نامیده می شوند و نمادهای شیطان اند، سنگباران می کنند، و جَمْرَۀ عَقَبَه یا جَمْرَۀ بزرگتر واپسین آن جایگاهها و نزدیکترین آنها به مکّه است، و عقبه مکانی است که این جمره در آن جای دارد(2).
محمّد پسر معروف هِلالی گفت که ابو عبدالله جعفر پسر محمّد(علیهما السّلام) فرمود:

گریختن، گریختن، هر گاه عربها افسارهای خود را برکنند، و خشکی ‏سمت و سویِ
خود را ببندد، و از حج جلوگیری شود. سپس فرمود: حج گزارید، پیش از آنکه
نتوانید حج گزارید، و با انگشت شستِ خود سوی قبله اشاره کرد و فرمود:
در این سو هفتاد هزار تن یا بیشتر کشته می شوند(3).

شَهْر پسر حَوْشَب گفت که به من رسیده است رسول خدا(صلّى الله علیه و سلّم) فرمود:

... در ذی حجّه بر حجگزاران یورش برده می شود...(4).

----------------------------------------------------------------------
1. الفتن، ص 238، جزء 5، دنبالۀ ح 937 (ترجمۀ نویسنده).
2. بهره گرفته شده از: برخی منابع.
3. الاُصول الستّة عشر، ص 4-353، از نوادر علیّ ابن اسباط، ح 31 (ترجمۀ نویسنده).
4. الفتن، ص 150، جزء 3، ح 613 (ترجمۀ نویسنده).