انقلاب ایران، پدیده‌ای شگفت‌انگیز در آخرالزّمان.

🔵تاریخچۀ انقلاب ایران

انقلاب ایران که در روایات اسلامی بیانگر رویدادهای آخرالزّمان از آن بسیار یاد شده است، از مهمترین نشانه‌های ظهور امام مهدی(علیه‌السّلام) و آزمایشی بزرگ برای مسلمانان، به‌ویژه ایرانیان، می‌باشد، و بر سرنوشت ملّتهای جهان، به‌ویژه مردم خاورمیانه، اثرگذار است.

با آغاز شورشهای مردمی در ایران از شهر قم در ۱۹ دی ۱۳۵۶ (برابر ۲۹ محرّم ۱۳۹۸ و ۹ ژانویه ۱۹۷۸) و رفتن بنیادگذار انقلاب ایران، سیّد روح‌الّاه خمینی، از عراق به فرانسه در ۱۴ مهر ۱۳۵۷ (برابر ۴ ذی قعده ۱۳۹۸ و ۶ اکتبر ۱۹۷۸) و برکناری محمدّرضا پهلوی از پادشاهی و بیرون‌رفتن وی از کشور در ۲۶ دی ۱۳۵۷ (برابر ۱۶ صفر ۱۳۹۹ و ۱۶ ژانویه ۱۹۷۹)، انقلاب ایران در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ (برابر ۱۳ ربیع اوّل ۱۳۹۹ و ۱۱ فوریه ۱۹۷۹)، به پیروزی رسید، و در ۱۲ فروردین ۱۳۵۸ (برابر ۳ جمادى ‏اوّل ۱۳۹۹ و ۱ آوریل ۱۹۷۹)، حکومت «جمهوری اسلامی» در ایران پدید آمد.

در سال ۱۹۷۹ م که انقلاب ایران پیروز شد و در بازه‌ای یک تا دوساله پیش یا پس از آن، رویدادهای بزرگ دیگری نیز در ایران و برخی دیگر از کشورهای خاورمیانه، مانند مصر، اسرائیل، فلسطین، لبنان، سوریه، یمن، عربستان سعودی، عراق، ترکیه، افقانستان و پاکستان، روی دادند(۱) که با نگاه به این رخدادها، می‌توان انقلاب ایران را سرآغاز دور تازه‌ای از رویدادهای دوران چهل‌سالۀ سرگردانی در آخرالزّمان دانست که در برخی احادیث اسلامی به آن اشاره شده است.

🔵پیشبینی شمار رهبران انقلاب ایران

بر پایۀ برخی روایات اسلامی، انقلاب ایران دارای سه رهبر می‌باشد که هر سه هاشم‌تبار و همنام پیامبران می‌باشند، و در سالهای پایانی زمامداری رهبر دوم و در دوران کوتاه زمامداری رهبر سوم، جهان، به‌ویژه خاورمیانه، دچار آشوبها و جنگهای سختی می‌شود. هاشمی چینی جنبش خُد را از سین‌کیانگ آغاز می‌کند و سپس به مُلْتان و خراسان می‌آید و در آن‌جا قیام می‌کند؛ منصور قحطانی بر یمن و اصهب مروانی بر عراق چیره می‌شوند؛ شُعَیْب تَمِیمِی خراسانی در سمرقند و منصور حسینی یمانی در یمن قیام می‌کنند؛ سفیانی شامی در سوریه برمی‌شورد؛ شَرُوسِی یهودی‌نژاد و ناصبی‌روش همراه نیروهای شورشی قفقازی با ایرانیان می‌جنگند؛ اَعْرَج کِنْدِی از لیبی و اَبْقَع فِهْری از مصر برمی‌شورند، و حسنی گیلانی در سرزمین دیلم بر پا می‌خیزد، و در پیِ این رویدادها، امام مهدی(علیه‌السّلام) در مدینه آشکار می‌شود و سپس به مکّه می‌رود و از کنار کعبه قیام می‌کند.
 
از رهبران سه‌گانۀ حکومت آخرالزّمانی ایران، هاشمی‌تبار نخست، بنیادگذار انقلاب ایران، سیّد روح‌الّاه خمینی بود که بیش از ۱۰ سال فرمانروایی کرد. هاشمی‌تبار دوم، سیّدعلی خامنه‌ای، رهبر کنونی انقلاب ایران می‌باشد که زمامداری‌ای درازمدّت و توانمندانه خاهد داشت، و چنین می‌نماید که هاشمی‌تبار سوم و آخرین رهبر انقلاب ایران همان کسی باشد که در برخی روایات اسلامی از او با نام «مَرْوَزِی» (مَرْوِی)(۲) یا جَحّافِی (نیشابوری) یاد شده است، و خداوند داناتر است.

🔵پیشبینی شمار رؤسای جمهوری در ایران

بنا بر پیشگویی برخی پیشگویان، حکومت جمهوری در ایران، دارای هفت رئیس‌جمهوری خاهد بود که با سیّد ابوالحسن بنی صدر آغاز شد، و به حسن روحانی می‌انجامد، و چنین پدیده‌ای نشان از این نکته دارد که پایان برخی کارها را باید با آغازشان سنجید، و اگر دولتی نیز روی کار بیاید، چون دولت آغازین، موقّت و ناتمام خاهد بود.

🔵پیشبینی عمر انقلاب یا حکومت «جمهوری اسلامی» در ایران

در بارۀ سالهای عمر حکومت «جمهوری اسلامی» در ایران که در ۱۲ فروردین ۱۳۵۸ (برابر ۳ جمادى اوّل ۱۳۹۹ و ۱ آوریل ۱۹۷۹) پدید آمد و تا قیام حسنی گیلانی در سال ظهور امام مهدی(علیه‌السّلام) پایدار می‌ماند، تا کنون پیشبینیهای گوناگونی شده و بهترین و درست‌ترین آنها که برگرفته از روایات اسلامی است، بیانگر آن می‌باشد که عمر انقلاب یا «حکومت جمهوری اسلامی» در ایران ۴۰ سال شمسی است و در ۱۲ فروردین ۱۳۹۸ کامل خاهد شد، و این ۴۰ سال مانند آن ۳۰ روزی است که خداوند در بارۀ زمان ماندن موسی(علیه‌السّلام) در کوه طور به وی وعده داده بود، و سالهای افزون بر این، مانند ۱۰ روزی است که خداوند برای کامل‌کردن آن ۳۰ روز و آزمایش بیشتر بنی اسرائیل، مبهم گذارده و بر آن افزوده بود. بر این پایه، گویا فاصلۀ زمانی کوتاهی پر از آشوب و جنگ میان پایان ۴۰ سال «حکومت جمهوری اسلامی» و آغاز قیام حسنی گیلانی باشد  که در این دوران رازآلود نیز زمامداری روحانیّون در ایران دوام می‌یابد و جایی برای زمامداری دیگرانی چون خاندان پهلوی نخاهد ماند!!!

گفتنی است، برخی پژوهشگران می‌پندارند بیت مشهور اشعار شاه نعمت‌الّاه ولی که گفته است: «تا چهل سال ای برادر من / دور آن شهریار می بینم»(۳) به ۴۰ ساله بودن عمر انقلاب و حکومت «جمهوری اسلامی» در ایران اشاره دارد، در حالی که بنا بر پژوهش نویسنده، میان درون‌مایۀ شعر یادشده و انقلاب ایران پیوندی دیده نمی‌شود، و افزون بر این، شاه نعمت‌الّاه ولی، چندان بهره‌مند از دانش آینده و پیشگویی نبوده است(۴).

نیز شایان یادآوری است، گفتار «انقلاب ایران، پدیده‌ای شگفت‌انگیز در آخرالزّمان» نخست در سال  ۱۳۹۳ هـ.ش فراهم و نوشته و منتشر گردید، و آخرین اصلاحات و  دگرگونیها در آن در ۱۹ بهمن ۱۳۹۶ انجام و ارائه گردید، و سپس چیزی بر آن، جز ویرایشهایی اندک، افزوده نشد.
-------------------------------------------------- 
۱. با پیدایش دولت اسرائیل در ۱۹۴۸ م و بروز اختلافهای ریشه دار و جنگهای چهارگانه (جنگهای ۱۹۴۸-۱۹۵۶- ۱۹۶۷-۱۹۷۳ م) میان دولتهای عربی و اسرائیل، سرانجام پس از ۳۰ سال، با پیمان کمپ دیوید در ۱۷ سپتامبر ۱۹۷۸، آتش اختلاف فروکش کرد، و در همان سال، شورشهای مردمی بر نظام شاهنشاهی در ایران پدیدار و در سال ۱۹۷۹ م پیروز شد.

در ژوئیه ۱۹۷۷ ژنرال ضیاءالحق بر ذوالفقار علی بوتو، نخست‌وزیر پاکستان و پدر بی‌نظیر بوتو، شورید و در کودتایی او را بر کنار کرد و سرانجام به کشتن وی در ۴ آوریل ۱۹۷۹ فرمان داد.

بحران افقانستان از آوریل ۱۹۷۸، با کودتای نورمحمّد تَرَه‌کِی، کمونیست هوادار شوروی، ضدّ محمّد داودخان، پادشاه افقانستان، آغاز شد. نورمحمّد تره‌کی رئیس‌جمهوری افقانستان در سپتامبر ۱۹۷۹ با کودتای حفیظ‌الّاه امین، سیاستمدار هوادار غرب، کشته شد. اندکی پس از این رویداد، نیروهای ارتش سرخ شوروی وارد افقانستان شدند و این کشور را اشغال کردند و در ۲۷ دسامبر ۱۹۷۹ حفیظ‌الّاه امین را کشتند و بَبْرَک کارْمَل را جایگزین وی کردند. اشغال افقانستان ده سال دوام یافت، و در این بازۀ زمانی بیش از یک و نیم میلیون افقانی کشته و زخمی و پنج میلیون دیگر از کشورشان آواره شدند. در سال ۱۹۷۹ م گروههای مبارز شیعی و سنّی از شهرهای هرات و کابل بر اشغالگران شوروی و حکومت کمونیستی افقانستان شوریدند و جنبش مسلّحانه ضدّ اشغالگران را آغازیدند.

صدّام در ژوئیه ۱۹۷۹ احمد حسن بکر را برکنار کرد و رئیس شورای فرماندهی انقلاب عراق و رئیس‌جمهوری این کشور شد. پس از این رخداد، روابط دولتهای ایران و عراق رو به تیرگی نهاد، و روند رو به تنش افزایش یافت تا آن‌که در سپتامبر ۱۹۸۰، با یورش ارتش صدّام بر ایران، جنگی هشت‌ساله بر دو کشور بار شد که درازمدّت‌ترین جنگِ سازمان یافته در جهان و خونبارترین جنگِ خاورمیانه در سدۀ بیستم میلادی بود. این جنگ برای دو کشور بیش از یک میلیون تن کشته و نزدیک به دو میلیون تن زخمی و آسیب‌دیده و بیش از ۱۲۰۰ میلیارد دلار زیان مالی بر جای گذاشت.

در سپتامبر ۱۹۸۰ کنعان اِوْرِن با کمک ارتشیان وابسته به آمریکا، برای پیشگیری از رشد اسلامگرایی میان مردم مسلمان ترکیه، در این کشور کودتا کرد و رئیس‌جمهوری شد. در این کودتا ۵۰ تن اعدام و ۵۰۰ هزار تن بازداشت و زندانی شدند، و سدها تن در زندانها مردند، و بسیاری از مردم نیز در دوران سه‌سالۀ زمامداری ارتشیان در ترکیه ناپدید شدند.

در سالهای ۱۹۷۸، ۱۹۷۹ و ۱۹۸۰ م شورشهایی نابرانداز از سوی شیعیان، در استانهای شرقی عربستان سعودی، به ویژه قطیف، روی دادند که زمینه‌ساز برخی دگرگونیها در وضعیّت زندگی آنان شدند.

همچنین در سال ۱۹۷۹ م جنبش گروه جُهَیْمان در عربستان سعودی پدیدار شد که به اخوان مسلمین در مصر گرایش داشتند و مخالف آل سعود بودند. محمّد ابن عبدالّاه قحطانی و همپیمانش جُهَیْمان عُتَیْبی همراه گروهی مسلّح از هوادارانشان در بامداد روز نخست محرّم سال ۱۴۰۰ (برابر ۲۰ نوامبر ۱۹۷۹) وارد مسجد حرام شدند و آن‌جا را اشغال کردند و درها را بستند و بی‌درنگ، مدّعی ظهور مهدی مُنتَظَر شدند که به گمان آنان همان محمّد قحطانی بود. آنان از نمازگزاران خاستند با محمّد قحطانی همپیمان شوند. این گروه پس از ۲۲ روز پایداری در برابر نیروهای ارتشی عربستان سعودی و کشته‌شدن رهبرشان محمّد قحطانی و شماری از نیروهایشان، سرکوب شدند و در هم شکستند. حکومت عربستان سعودی پس از این رویداد بزرگ آشکار کرد که در جریان درگیریها از نیروهای دولتی ۱۲۷ تن کشته و ۴۶۱ تن زخمی و از شورشیان ۱۱۷ تن کشته و دیگران دستگیر شدند. سرانجام در بامداد روز ۱۹ صفر ۱۴۰۰ (برابر ۹ ژانویه ۱۹۸۰)، جهیمان و ۶۰ تن دیگر از دستگیرشدگان، در چند شهر عربستان سعودی گردن‌زده شدند. این شورش آثاری بر ساختار حکومت عربستان سعودی گذاشت و پیامدهای بسیاری داشت.

در سال ۱۹۷۷ م رئیس‌جمهوری یمن شمالی، ابراهیم حمدی، کشته شد و أحمد غشمی جایگزین وی شد، و او نیز در ۱۹۷۸ م کشته شد، و علی عبدالّاه صالح رئیس‌جمهوری یمن شمالی گردید.

در ۶ اکتبر ۱۹۸۱ محمّد اَنْوَر سادات، رئیس‌جمهوری مصر، با دست چندتن از سربازان ارتش این کشور که وابسته به گروه جهاد اسلامی مصر بودند، کشته شد، و محمّد حُسْنِی مبارک، در ۱۴ اکتبر ۱۹۸۱ جایگزین وی گردید.

۲. چنان‌که در برخی گفتارهایمان آورده‌ایم، گمان می‌کنم که «مَرْوَزِی» (مَرْوِی) مردی هاشمی‌تبار است که نیاکان کهن وی در مَرْو که از شهرهای خراسان می‌باشد، می‌زیسته‌اند، و می‌تواند «مَرْوَزِی» نادرست‌نویسی‌شدۀ «رازی» (نسبت‌داده‌شده به ری) باشد، و خداوند داناتر است.

۳. بنگرید: مژدۀ ظهور، ج ۱، ص ۴۰، چاپ دوم.

۴. در بارۀ شاه نعمت‌الّاه ولی و پیشگوییهایش گفتاری دراز پیشکش خانندگان گرامی کردیم.

📚گزیده‌هایی از کتاب: جهان در آستانۀ ظهور؛ پژوهش و نوشتۀ سیّد سلیمان مدنی تَنْکابُنِی

✍🏻روش ما در نوشتن واژه ‎ها،‌ بر پایۀ درست‌نویسی و سازگاری نوشتار با گفتار و برخی نکته‎ های دیگر است.

✔️کانال آخرالزّمان
@joinchatakheruzzaman